Fractures of the distal femoral epiphysis – analysis of the injuries mechanisms, treatment methods and results of a long-term follow-up

Introduction: 

The objective of this study was to assess mechanisms of injuries, treatment methods and results of long term follow-up of fractures of the distal femoral epiphysis. 

Material and methods: 

A retrospective study of 27 patients with fractures of the distal femoral epiphysis, who were managed between 2000-2011, was carried out. Medical history, x-rays were analyzed and injuries were divided with Salter-Harris classifi cation. In addition to written medical history, phone information from patients was obtained to confi rm current state. 

Results: 

The average period of follow-up was 5 years and 2 months. Mean age of patient when fracture occured was 12 years and 10 months (range 8,5 – 15 years). Most of these injuries happened to pedestrians during car accidents (56%) and as results of sports trauma (37%). With Salter-Harris classifi cation patients were divided into groups, type I – 3 patients (11%), type IV – 4 patients (15%), type V – 1 patient and rest 19 patients sustained type II fracture (70%). Eight patients were treated conservatively with reposition and plaster immobilisation. Another 8 patients sustained closed reduction and internal fi xation with Kirschner wires. The rest eleven patients sustained open reduction and internal fi xation, 6 with Kirschner wires and 5 with screws. Satisfactory healing was observed in all cases. Angular deformities or loss of function was observed in 3 patients, lenght descrepancy in 11. In group of 11 patients which sustained injury before 12 year of age, 7 (64%) had limb shortening with mean 3,4 cm (range 1-10cm). In group of 16 patients which sustained injury after 12 year of age, limb shortening was observed only in 3 patients (19%) with mean 1,2cm. 

Conclusions: 

Fractures of distal femoral epiphysis may lead to severe long-term consequences involving mainly length descrepancy or angular deformities which oblige us to put this group of patients into special consideration up to completion of growth. 

Wstęp: 

Celem pracy była analiza mechanizmów urazu, sposobów leczenia oraz wyników odległych złuszczenia nasady dalszej kości udowej.

Materiał i metody: 

Badaniem objęto grupę 27 chorych, którzy doznali złuszczenia nasady dalszej kości udowej w latach 2000-2011. Przeanalizowano dokumentację medyczną oraz radiogramy. Na tej podstawie zakwalifikowano urazy zgodnie z klasyfikacją Salter-Harris. Dodatkowo oceniano odległe wyniki i następstwa tych urazów na podstawie wywiadu telefonicznego. 

Wyniki: 

Średni czas obserwacji wyniósł 5 lat i 2 miesiące. Wiek w chwili urazu wynosił średnio 12 lat i 10 miesięcy (od 8,5 do 17 lat). Przyczyną urazów było najczęściej potrącenie przez samochód – 15 chorych (56%). W drugiej kolejności uraz w czasie zawodów sportowych – 10 pacjentów (37%). Podział urazów w klasyfi kacji Saltera-Harrisa przedstawiał się następująco: u trojga chorych (11%) wystąpiło złuszczenie typu I, u czworga (15%) typu IV, u jednego (4%) uraz typu V, najczęstszy typ złuszczenia – typ II wystąpił u 19 pacjentów (70%). 8 chorych leczono poprzez zamniętą repozycję i unieruchomienie gipsowe. W przypadku kolejnych 8 chorych po wykonanej repozycji zespolono odłamy przezskórnie wprowadzonymi drutami Kirschnera. Operacyjne nastawienie i zespolenie odłamów wykonano u 11 chorych, przy czym u 5 z nich zastosowano druty Kirschnera, zaś u 6 śruby. U wszystkich chorych uzyskano zrost i przebudowę złuszczenia. Powikłania w postaci zaburzeń kątowych bądź ograniczenia ruchomości zaobserwowano u 3 chorych, zaś zaburzenia długości kończyn stwierdzono u 11 chorych (41%).  Spośród 11 chorych, którzy doznali urazu przed 12 rokiem życia, skrócenie kończyny wystąpiło u 7 z nich (64%), średnio o 3,4 cm (od 1 do 10 cm). W grupie 16 chorych, którzy doznali złuszczenia powyżej 12 roku życia, skrócenie kończyny (średnio o 1,2 cm) miało miejsce tylko u 3 pacjentów (19%). 

Wnioski:

 Złuszczenia nasady dalszej kości udowej mogą prowadzić do poważnych odległych powikłań, głównie w postaci skrócenia kończyny bądź zaburzenia jej osi, co wskazuje na konieczność utrzymywania kontroli do momentu zakończenia wzrostu.