Ocena wpływu pierwotnie zastosowanego leczenia na wystąpienie nawrotów zwichnięć po pierwszorazowym pourazowym zwichnięciu stawu ramiennego

DOI: DOI: 10.31139/chnriop.2018.83.2.15

Abstract

Introduction. A shoulder joint is the most often dislocated joint in a human body, with a great tendency to recurrences. How to prevent redislocations? It’s still an actual and clinically important problem.

Aim. The aim of this study was to analyse the efficacy of primary treatments for first-time shoulder dislocations in the entire population of Poland with regard to age and gender.

Material and methods. We carried out a retrospective study. The duration of the follow-up ranged from 2.5 to 3.5 years. The population at risk was the entire population of Poland in the year 2012. National Health Fund data base was used for extraction of the study group by identifying patients who were coded first-time shoulder dislocations in 2012. The next step was to assign each participant procedures associated with shoulder dislocations. The study group ultimately comprised 13 777 patients; 5 297 (38.45%) women and 8 480 (61.55%) men who underwent a closed reduction or a surgical treatment following the first-time shoulder dislocation.

Results. The study group included 1 572 patients (11.41%) who had a recurrence; 392 women (24.94%) and 1 180 men (75.06%). The highest recurrence rate was noted among males (39.95%) in the second decade of life following a closed reduction of the shoulder dislocation. The significantly lowest recurrence rate was noted among males in the second and third decade of life after an operative treatment. There were no statistically significant differences in that respect among females.

Conclusions. Indications for a primary surgical treatment of first-time shoulder dislocations comprise the male gender and age 10-29 years. Women should undergo a closed reduction as the primary intervention regardless of their age.

Streszczenie

Wstęp. Staw ramienny jest najczęściej zwichającym się stawem w organizmie człowieka, często po pierwszym zwichnięciu dochodzi do nawrotu(ów). Jak zapobiegać nawrotom? To wciąż aktualny i klinicznie istotny problem.

Cel. Celem pracy była analiza skuteczności pierwotnego leczenia chorych z pierwszorazowym zwichnięciem stawu ramiennego w całej populacji Polski, z uwzględnieniem podziału na wiek i płeć.

Materiał i metody. Badanie miało charakter retrospektywny. Czas obserwacji wynosił od 2.5 do 3.5 lat. Badaniem objęto całą populację Polski w 2012 roku. Chorych z rozpoznanym pierwszorazowym zwichnięciem stawu ramiennego zidentyfikowano, wykorzystując bazę danych Narodowego Funduszu Zdrowia. Następnie przyporządkowano chorym procedury medyczne, które zastosowano w leczeniu pierwszorazowego, pourazowego zwichnięcia stawu ramiennego. Ostatecznie zidentyfikowano 13 777 chorych; 5 297 (38.45%) kobiet i 8 480 (61.55%) mężczyzn, u których odnotowano pierwszorazowe zwichnięcie w 2012 roku i zastosowano procedury lecznicze podczas pierwszego pobytu w szpitalu.

Wyniki. Grupę badana stanowiło 1 572 (11.41%) chorych z, u których stwierdzono nawrót(ty); 392 kobiet (24.94%) i 1 180 mężczyzn (75.06%). Największy odsetek nawrotów odnotowano wśród mężczyzn (39.95%) w drugiej dekadzie życia, po zastosowaniu zamkniętej repozycji, jednocześnie wykazano istotnie mniejszy odsetek nawrotów wśród mężczyzn w drugiej i trzeciej dekadzie życia po wdrożeniu leczenia operacyjnego. Podobnych zależności nie odnotowano w grupie kobiet.

Wnioski. Pierwotne leczenie operacyjne po pierwszorazowym zwichnięciu stawu ramiennego powinno być brane pod uwagę w grupie mężczyzn, w przedziale wieku 10-29 lat. Wśród kobiet w pierwszej kolejności powinna być rozważona zamknięta repozycja zwichnięcia.