Porównanie powikłań leczenia złamań trzonów kości przedramienia u dzieci w odniesieniu do metody leczenia

DOI: 10.31139/chnriop.2019.84.6.34

Abstract

Introduction. Forearm fractures are the second most common injuries to the locomotor system in children, after injuries to the distal forearm. Usually, pediatric forearm fractures occur due to indirect violence. In the treatment of forearm fractures in children, we aim to achieve union, correct length and axis of both forearm bones. Forearm fractures can be treated non-operatively, with casting, as well as operatively. In children, the most commonly used operative method is closed reduction and intramedullary stabilization using TENs. We cannot forget about complications during treatment.

Aim. The aim of the study is to analyze the most common late complications of diaphyseal fractures of both forearm bones in children in relation to the treatment method.

Material and methods. The study included 120 children aged 3-17 y.o., hospitalized in the Pediatric Orthopedics and Rehabilitation Clinic at the Medical University in Lublin in 2014-2018. The children were divided into 2 groups based on the type of diaphyseal forearm fractures. The analysis included the type and frequency of complications with regard to the treatment method.

Results. The study groups consisted of 57 patients treated non-operatively – with casting and 63 patients treated operatively with flexible intramedullary nails. 24 girls and 33 boys were treated non-operatively. 13 girls and 50 boys were treated operatively. Among 61 patients treated non-operatively, 45 had no complications, 14 developed refractures, 1 had a delayed union, and 1 patient had a non-union. Among 59 patients treated operatively, 53 had no complications, 5 developed refractures, and 1 had a delayed union. The most common complication in both modalities was refracture. The complications of non-operative treatment were managed non-operatively in 10 patients and operatively in 4 patients. Operative treatment complications in 1 patient were managed non-operatively while 6 required repeat intramedullary fixation. Any form of treatment complications developed in every fourth patient who received non-operative treatment, while in the case of flexible intramedullary fixation, in every tenth patient.

Conclusions. The method of management did not significantly influence the frequency of a specific complication. These complications were 2.5 times more frequent in non-operative treatment, compared to the operative method.

Streszczenie

Wstęp. Złamania trzonów kości przedramienia stanowią drugą pod względem liczebności grupę obrażeń narządu ruchu u dzieci, zaraz po urazach ich części dalszej. Najczęściej do złamań trzonów kości przedramienia u dzieci dochodzi w mechanizmie pośrednim. W leczeniu złamań trzonów kości przedramienia u dzieci dążymy do uzyskania zrostu, prawidłowej długości i osi obu kości przedramienia. Złamania trzonów kości przedramienia leczyć można bezoperacyjnie, w opatrunku gipsowym, jak i operacyjnie. U dzieci, najczęściej stosowaną metodą operacyjną jest zamknięta repozycja oraz stabilizacja śródszpikowa przy pomocy prętów TEN. W trakcie leczenia nie należy zapominać o powikłaniach.

Cel. Celem pracy jest analiza najczęściej występujących późnych powikłań złamań trzonów obu kości przedramienia u dzieci w odniesieniu do metody leczenia.

Materiał i metody. Badaniem objęto 120 dzieci w wieku 3-17 lat, hospitalizowanych w Klinice Ortopedii i Rehabilitacji Dziecięcej Uniwersytetu Medycznego w Lublinie w latach 2014-2018, które podzielono na 2 grupy pod względem rodzaju zaopatrzenia złamania trzonów przedramienia. Analiza objęła rodzaj oraz częstość występowania powikłań w odniesieniu do metody leczenia.

Wyniki. Grupy badawcze utworzyło 57 pacjentów leczonych bezoperacyjnie – w opatrunku gipsowym oraz 63 pacjentów leczonych operacyjnie poprzez elastyczną stabilizację śródszpikową. Bezoperacyjnie leczono 24 dziewczynek oraz 33 chłopców. Operacyjnie zaopatrzono 13 dziewczynek i 50 chłopców. Wśród 61 osób leczonych bezoperacyjnie, u 45 nie odnotowano żadnych powikłań, u 14 stwierdzono ponowne złamanie, u 1 opóźniony zrost, brak zrostu dotyczył również 1 pacjenta. Wśród 59 osób leczonych operacyjnie, u 53 nie odnotowano żadnych powikłań, u 5 doszło do ponownego złamania, u 1 stwierdzono opóźniony zrost. Najczęstszym powikłaniem w obu metodach leczenia było ponowne złamanie. Powikłania leczenia bezoperacyjnego u 10 pacjentów zaopatrzono bezoperacyjnie, a u 4 operacyjnie. Powikłania leczenia operacyjnego u 1 pacjenta zaopatrzono w sposób bezoperacyjny, natomiast 6 zakwalifikowano do ponownej stabilizacji śródszpikowej. Jakakolwiek forma powikłania leczenia wystąpiła u co czwartej osoby leczonej bezoperacyjnie, natomiast w przypadku metody elastycznego zaopatrzenia śródszpikowego, u co 10.

Wnioski. Sposób zaopatrzenia nie wpływał istotnie na częstość występowania konkretnego rodzaju powikłania. Do powikłań tych dochodziło 2,5 raza częściej w trakcie leczenia metodą bezoperacyjną, w porównaniu do metody operacyjnej.